Zomaar iets

 

 

 

Op een parkeerplaats in een vreemde stad stond ik bij de meter( Foto internet.= Andere uitvoering)   en zocht naar de plek om mijn muntjes in te werpen. Die vond ik linksonder met een met een rare scheve inwerp-opening.
Er  kwam  een moeder met een jongetje van zo'n jaar of zes, zeven bij staan. Ze vroeg of het lukte.  Nou nee en ik vertelde haar van de rare inwerpplek.
  "U kunt ook pinnen", zei ze   en toen ........ (nu komt het) ......  "Weet u hoe dat moet?"

Ik keek haar even aan (hoe hoog zouden mijn wenkbrauwen gerezen zijn en kon ik een lachje bedwingen?)  en liet haar maar even voorgaan.

Omstandig begon ze haar zoontje uit te leggen waar de pas in moest, dat ze eerst de pincode moest invoeren, hoe vaak hij op het knopje voor de tijdmeter mocht duwen en waar het kaartje uitkwam.

Onderweg naar huis heb ik nog een paar keer flink gegrinnikt.

000000000000000000000

En paar dagen later was ik bij A.ction
(wie van ons komt daar niet zo af en toe )
Ik had afgerekend en plaatste mijn wagentje terug.
In het wagentje voor het mijne was een perforator blijven liggen en ik ging er mee naar de informatiebalie
Er moest een medewerkster uit de winkel komen.

 Met enige "tegenzin"  nam ze het apparaatje aan.

Groetjes,

Thea, Ivoorwit.blogspot.nl/